Imre

Het zoeken naar metaforen die de lijflijke aanwezigheid van Imre kunnen vervangen. Die haar schoonheid, haar volmaaktheid, haar lichtheid, maar ook haar broosheid kunnen vangen in materie. De luchtbel, met zijn kleuren, door ons geblazen, gedragen door de wind, maar broos en on-tastbaar. Materie en antimaterie tegelijk, omhulde adem, ingepakte levenslucht. Het leven in een flinterdun schilletje. Eén aanraking verwijdert van tastbaarheid.

‘Als leven broos is’

Uit de glasplaat komen de luchtbellen omhoog. Vier luchtbellen wuiven in de wind, alsof ze vertrekken. Elke luchtbel één letter van haar naam. In de bel een madelief, de ‘bellis perennis’ als teken van eeuwige schoonheid.